Ayrıntılar (Asansör)

Eski tip asansörleri daha çok severim. Hani şu her katın demir kapısından sonra beton duvarın önünüzden geçtiği. İşte o duvar kısmına ayakkabımın ucunu dayarım, ama çok bastırmam. Tıp tıp tıp eder ayağım duvarda kalın kalın titredikçe. Demir kapıya da yapmak isterim aynısını; ama domp domp domp'a dönüşür o ses. İnsanlar "Bak ayıya." derler, kapı kirlenir, saygısızlık etmiş olurum ve yapamam. Bir kaç küçük kaçamak dışında... Bide sağ ve soldaki tutamalara tutunup bu ara kat duvarlarına ayğımın tabanıyla basarım. Belimden aşağısı yükselir yükselir yükselir.. 135 derecede bırakırım tekrar sıkışasınlar diye..

Bide arkamdan gelen birini sezdiğim anda asansöre tek başıma binebilmek için hızlı davranırım. Hatta bazen apartmanın zemin kattaki kapısını, arkamdaki insanı farketmemiş gibi yapıp kapatırım arkamdan. O geç kalsın, arkadan "evladım bekle ben de geliyorum" diyemesin diye. Evet belki kötü bir insanım ama asansöre yalnız biniyorum. :)) Ama eğer bunu başaramazsam çok farklı olaylar süregelebilir. Mesela bazısı vardır duymuştur bi yerden klostrofobi lafını; her asansöre binişte seçtiği kurbanlara tedirgin James Bond edasıyla "Abi bende klostrofobi var, işallah asansör bozulmaz, içerde kafayı yerim ben." diyerek dikkatleri üstüne çekmeye çalışır. Başarılı da olur çoğu zaman. ...

... Bide bi asansöre 3 veya 4 kişi binildiğinde herkes poposunu duvara dayar sanki biri mıncıklamasın diee.. :P

Bazen de asansöre binmeden az önce yapılan hararetli sohbet asansörde son bulur. isterseniz 20. kata çıkın, yine de o sürede sessiz kalınır, kimseden çıt çıkmaz. sanki orada "konuşmak yasaktır" diye bir yazı vardır.

Yeni modellerde şu kapı kapama tuşu yok mu, hep sürüncemede bırakır namussuz seni. Bassam mı, yok yok nasıl olsa kapanacak şimdi, basmaya gerek yok, var mı yoksa, hala kapanmadı kapı.